Sprawdź kto dzownił z numeru: 508529478

na plus

polecam

Bardzo pozytywna osoba

Polecam salon , super tapicerki

Moge siebie polecic . Robimy profesjonalnie i terminowo ;) Oszusta wpisala instytucja/osoba ktora zmaga sie z moim negatywem na allegro. Wczesniej straszono juz mnie ze jesli nie usunę udostępnia moje dane osobowe. Co zreszta zrobiono. Sprawa zgloszona do odpowiednich organow.

również polecamy

Rada mał­pa, że się śmie­li, Kie­dy mo­gła udać człe­ka, Wi­dząc pa­nią raz w ką­pie­li, Wla­zła pod stół - ci­cho cze­ka. Pani wy­szła, drzwi za­mknę­ła; Mał­pa fi­glarz - nuż do dzie­ła! Wziąw­szy pań­ski cze­pek ran­ny, Prze­ście­ra­dło I zwier­cia­dło - Szust do wan­ny! Da­lej kur­ki krę­cić żwa­wo! W lewo, w pra­wo, Z dołu, z góry, Aż się ukrop pu­ścił z rury. Cie­pło - miło - nie­bo - raj! Mał­pa my­śli: "W to mi graj!" Haj­że! Ko­zły, nur­ki, zwro­ty, Fi­gle, pso­ty, Aż się wody pod nią mącą! Ale cie­pła coś za wie­le... Tro­chę nad­to.. Ba, go­rą­co!... Frasz­ka! mał­pa nie cie­lę, So­bie po­ra­dzi: Skąd ukrop cie­cze, Tam pa­lec wsa­dzi. - Aj, gwał­tu! Pie­cze! Nie ma co cze­kać, Trze­ba ucie­kać! Mał­pa w nogi, Ukrop za nią - tuż, tuż w tro­py, Aż pod pro­gi. To nie żar­ty - pa­rzy sto­py... Da­lej w okno!... Brzęk! - Ucie­kła! Że tyl­ko pal­ce po­pie­kła, Na­der szczę­śli­wa. Tak to zwy­kle mał­pom bywa.

Osioł­ko­wi w żło­by dano, W je­den owies, w dru­gi, sia­no. Uchem strzy­że, gło­wą krę­ci. I to pach­nie, i to nęci. Od któ­re­goż te­raz za­cznie, Aby so­bie pod­jeść smacz­nie? Trud­ny wy­bór, trud­na zgo­da - Chwy­ci sia­no, owsa szko­da. Chwy­ci owies, żal mu sia­na. I tak stoi aż do rana, A od rana do wie­czo­ra; Aż na­resz­cie przy­szła pora, Ze ośli­na po­śród ja­dła - Z gło­du pa­dła.

Na dzie­dziń­cu przy kur­ni­ku Krzyk­nął ko­gut - ku­ku­ry­ku! Ku­ku­ry­ku! - krzyk­nął dru­gi, I da­lej w czu­by! Biją skrzy­dła jak kań­czu­gi, Dzió­bią dzio­by, Drą pa­zu­ry Aż do skó­ry. Już krew ka­pie, pie­rze leci - Z kwocz­ką uszedł ry­wal trze­ci. A wtem in­dor dmuch­nął: - Hola! - Sta­ła się jego woła. - O co idzie, o co cho­dzi? In­dor was po­go­dzi. - Na to oba, każ­dy so­bie: - Prze­drzeź­niał się mej oso­bie. - Moi pa­no­wie - In­dor po­wie - Nie­po­trzeb­nie się czu­bi­ło, Prze­drzeź­nia­nia tu nie było; Oba­dwa z jed­nej za­pia­li­ście nuty, Bo­ście oba­dwa ko­gu­ty. - Kie­dy głup­stwo je­den po­wie, Głup­stwo dru­gi mu od­po­wie; Po­tem pła­cą ży­ciem, zdro­wiem. Co rzec na to? Wiem - nie po­wiem.

Cze­mu ty szu­misz? Noc się wia­tru pyta. „Cze­mu? Bo żyję... dmę so­bie i kwi­ta“, Od­po­wie­dział wiatr burz­li­wie, „Ale to­bie ja się dzi­wię, „Zim­no czy cie­pło, sło­ta czy po­go­da, „Ty wciąż mil­czysz, spisz jak kło­da“, Noc mu na to: Je­steś w błę­dzie Zu­peł­nie w tym wzglę­dzie, Bo kto mil­czy, nie śpi wca­le, Ale ra­czéj czu­wa sta­le, Tego, któ­ry dzia­ła w ci­szy, Głu­piec ni­g­dy nie do­sły­szy. A z two­je­go szu­mu Ni po­mo­cy, ni ro­zu­mu, I jak świat świa­tem i wszę­dzie Wiatr wia­trem tyl­ko bę­dzie.

Od pra­wie­ków w ca­łym świe­cie, Kogo kol­ka w boku gnie­cie, Każ­dy so­bie pier­dzi chęt­nie, Ci­cho, smut­no lub na­mięt­nie. Sta­ry, mło­dy, mały, duży, Wszyst­kim dym się z dupy ku­rzy, Każ­dy chęt­nie por­t­ki pru­je, Bliź­nim pod nos po­pier­du­je. Pier­dzą pan­ny, do­bro­dzie­je, Księ­ża, szlach­ta i zło­dzie­je, Na­wet pa­pież cho­ciaż mier­nie, Też ka­dzi­dłem so­bie pierd­nie. Pier­dzą lu­dzie na sie­dzą­co, Na sto­ją­co i cho­dzą­co, Pier­dzą na­wet przy ko­cha­niu, By dać tak­tu jak przy gra­niu. Kra­sa­wi­ce w wie­ku kwie­cie, Pier­dzą ci­cho jak na fle­cie, A po­waż­ne w wie­ku damy Wy­pier­du­ją całe gamy. I w te­atrze i w ko­ście­le, W dnie po­wsze­dnie i nie­dzie­le, I fi­lo­zof i ma­to­łek, Każ­dy pier­dzi cią­gle w sto­łek. Je­den prze­brał w ja­dle miar­kę I ma w du­pie oli­wiar­kę. Gdy chciał pierd­nąć na od­mia­nę, Ob­srał okna, drzwi i ścia­nę. Ten zaś smro­dzi jak nie­cno­ta, Jak­by zjadł zde­chłe­go kota. A kie­dy się czosn­ku naje, To aż wia­trak w oknie sta­je. A ten trze­ci jest w hu­mo­rze, Kie­dy pierd­nąć so­bie może, Więc na­tę­ża siłę całą By po­pier­dzieć chwi­lę małą. Tam ją­ka­ła w ką­cie stoi, Dupę ści­ska bo się boi, Chciał­by so­bie pu­ścić bąka, Lecz w pier­dze­niu też się jąka. Jed­nym sło­wem w ca­łym świe­cie, Kogo bzdzi­na w du­pie gnie­cie, Wszy­scy niech se pier­dzą chęt­nie, Ci­cho, smut­no lub na­mięt­nie.

Pa­weł i Ga­weł w jed­nym sta­li domu, Pa­weł na gó­rze, a Ga­weł na dole; Pa­weł, spo­koj­ny, nie wa­dził ni­ko­mu, Ga­weł naj­dzik­sze wy­my­ślał swa­wo­le. Cią­gle po­lo­wał po swo­im po­ko­ju: To pies, to za­jąc - mię­dzy sto­ły, stoł­ki Go­nił, ucie­kał, wy­wra­cał ko­zioł­ki, Strze­lał i trą­bił, i krzy­czał do zno­ju. Zno­sił to Pa­weł, na­resz­cie nie może; Scho­dzi do Gaw­ła i pro­si w po­ko­rze: - Zmi­łuj się wać­pan, po­luj ci­szej nie­co, Bo mi na gó­rze szy­by z okien lecą. - A na to Ga­weł: - Wol­noć, Tom­ku, W swo­im dom­ku. - Cóż byłe mó­wić? Pa­weł ani pi­snął, Wró­cił do sie­bie i czap­kę na­ci­snął. Na­za­jutrz Ga­weł jesz­cze smacz­nie chra­pie, A tu z po­wa­ły coś mu na nos ka­pie. Ze­rwał się z łóż­ka i pę­dzi na górę. Sztuk! puki - Za­mknię­to. Spo­glą­da przez dziu­rę I wi­dzi... Cóż tam? cały po­kój w wo­dzie, A Pa­weł z węd­ką mie­dzi na ko­mo­dzie. - Co wać­pan ro­bisz? - Ryby so­bie ło­wię. - Ależ, moś­pa­nie, mnie ka­pie po gło­wie! A Pa­weł na to: - Wol­noć, Tom­ku, W swo­im dom­ku. - Z tej to po­wiast­ki mo­ral w tym spo­so­bie: Jak ty komu, tak on to­bie.

Głu­pie wszyst­kie pta­ki! - Rze­kła sowa. Na te sło­wa Jaki taki Da­lej w krza­ki; Mi­łość wła­sną na i ptak. Ale śmiel­szy sta­ry szpak Gwi­znie, sko­czy Jej przed oczy I za­py­ta jej­mość pani, Z ja­kich przy­czyn wszyst­kich gani. - Bo­ście śle­pi. - Bo­śmy śle­pi? A któż wi­dzi le­piej? - Ja, bo bez słoń­ca po­mo­cy Wi­dzę w nocy. - Na to od­rzekł sta­ry szpak: - Wi­dzieć za­wsze wszyst­kim wspak To nie chlu­ba, Sowo luba. Mo­żeś mą­dra - niech tak bę­dzie, Lecz twą mą­drość kry­je cień, A tym­cza­sem sły­chać wszę­dzie: Każ­da sowa głu­pia w dzień!

Pan Ta­de­usz wszedł pierw­szy, drżą­cy­mi rę­ka­mi Drzwi za sobą za­my­ka, och! Na­resz­cie sami. Ach! Zo­siu, ach Zo­sień­ko, jak mi nie­wy­god­nie Po­patrz, jak mi od­sta­je, spójrz no na moje spodnie. Zo­sia łzy rzew­ne roni i za pierś się chwy­ta, Że to była dzie­wecz­ka z chłop­cem nie oby­ta, Nie wie­dzia­ła za­iste, czy ma się ca­ło­wać Ze swym mę­żem, czy pła­kać, czy pod zie­mię scho­wać. Stoi tedy i mil­czy, Ta­de­usz po­ma­łu Jął się przy­go­to­wy­wać do ce­re­mo­nia­łu. Od chwi­li, gdy ich ślub­na przy­wio­zła ka­re­ta, Ta­de­usz miał myśl jed­ną - myśl ta to mi­ne­ta. (Sztu­ka wów­czas na Li­twie ni­ko­mu nie zna­na, Dziś już roz­po­wszech­nio­na, ale źle wi­dzia­na Przez strze­gą­ce cór swo­ich sę­dzi­we ma­tro­ny I księ­ży, któ­rzy nie­raz gro­mią ją z am­bo­ny). Ta­de­usz, że we Fran­cji dłu­gie lata ba­wił, Wiel­ce się w uży­wa­niu sztu­ki onej wpra­wił, Nie­zmier­nie li­zać lu­biał, wy­ra­żał mnie­ma­nie, Że mi­ne­ta o wie­le prze­wyż­sza je­ba­nie, Bo ku­tas zmysł do­ty­ku za­le­d­wie po­sia­da, Ję­zyk na­to­miast sma­kiem prócz do­ty­ku wła­da, Poza tym wszyst­kim zmy­sły, z wy­łą­cze­niem słu­chu, Speł­nia­ją pew­ną rolę, kie­dy ję­zyk w ru­chu. Na przy­kład po­wo­nie­nie cipy... Wzrok się ra­czy Tym, cze­go śle­py ku­tas nie zo­ba­czy. Tak my­śląc, jął Ta­de­usz pie­ścić swo­ją żonę. Naj­pierw z ga­lan­te­ry­ją uca­ło­wał dło­nie, Po­tem na łóż­ku sa­dza i ma­ca­jąc ręką, Dwa cy­cusz­ki jak pącz­ki wy­czuł pod su­kien­ką, Wziął też do ręki cy­cuś, a za­raz i dru­gi, Oba były jed­na­kie, ża­den na­zbyt dłu­gi. I po­czął je ca­ło­wać - dłu­go po­żą­dli­wie, Wresz­cie usta ode­rwał i, w na­głym po­ry­wie, Suk­nię swej lu­bej Zosi za­rzu­cił na gło­wę, ścią­gnął na dół maj­tecz­ki, ślicz­ne, ko­ron­ko­we, Dar ciot­ki Te­li­me­ny, ku nóż­kom się schy­lił, Naj­pierw na nie po­pa­trzał, po­tem je roz­chy­lił, Ca­łu­jąc po­żą­dli­wie od we­wnętrz­nej stro­ny, Aż Zo­sia za­po­mnia­ła zu­peł­nie obro­ny I dzie­wi­cze opo­ry za­raz od­rzu­ci­ła, Bo Zo­sia cho­ciaż mło­da, ale dziew­ką była. I cho­wa­jąc w po­dusz­ki, za­wsty­dzo­ne lice, Po­ka­za­ła mę­żo­wi całą ta­jem­ni­cę, Co ukry­ta głę­bo­ko wśród zło­ci­stych wło­sów Ró­żo­wia­ła nie­win­nie, jak kwia­tek wśród kło­sów.

Ta­de­usz po mi­strzow­sku roz­po­czął mi­ne­tę, Naj­pierw li­zał po wierz­chu, roz­pa­lał ko­bie­tę. Jęła więc Zo­sia wzdy­chać, ję­czeć, wresz­cie krzy­czeć. Ta­de­usz rad jej wię­cej roz­ko­szy uży­czyć, Wsa­dził głę­biej, ję­zy­kiem jak młyn­kiem ob­ra­cał, Rę­ka­mi Zo­się z góry aż do dołu ma­cał, Przy tym ru­chli­wy ję­zyk co­raz głę­biej wty­kał, Krztu­sił się, dła­wił, śli­nę i wło­sy po­ły­kał, Ob­ra­ca­jąc ję­zy­kiem co­raz żwa­wiej, głod­niej, Wresz­cie za­ję­czał lek­ko i spu­ścił się w... spodnie. Chwi­lę po­le­żał ci­cho i od­po­czął tro­chę, tu­ląc nos oraz usta w za­wi­słą piź­dzio­chę. Wresz­cie pod­niósł się z łoża, od­szedł od Zo­sień­ki I z lek­ka, ocie­ra­jąc wąsy grzbie­tem ręki, Jął się żywo roz­bie­rać. Zdjął pas z ku­ta­sa­mi, ścią­gnął kon­tusz i żu­pan, buty z cho­le­wa­mi, Ko­szu­lę zdjął przez gło­wę, haj­da­we­ry zło­żył, A ga­cie prze­mo­czo­ne na krze­śle po­ło­żył. Wresz­cie usiadł na łożu, od­sap­nął tro­szecz­kę, Po ja­jach się po­gła­skał, spoj­rzał na żo­necz­kę: Suk­nia na twarz rzu­co­na za­sło­ni­ła lice, Od­sła­nia­jąc cy­cusz­ki, pę­pu­szek i picę. Wi­dok ten znów krew wzbu­rzył w panu Ta­de­uszu, Choć się do­pie­ro spu­ścił, na­brał ani­mu­szu. Jął roz­bie­rać żo­necz­kę, spo­so­bić po­sła­nie, By tym­cza­sem po­cze­kać, aż mu ku­tas sta­nie.

Więc pyta się: co to jest? i do cze­go słu­ży? Przed chwi­lą taki mały, te­raz taki duży, O! a jak się roz­cią­gnął i jak się roz­wi­ja, Dłu­gi taki i gład­ki, ni­czym gę­sia szy­ja. A cóż go też od spodu tak ład­nie przy­stra­ja? Rzekł Ta­de­usz z po­wa­gą: Zo­siu, to są jaja. To zaś, co cię w tak wiel­kie wpra­wi­ło zdu­mie­nie, Oby­czaj­nie na­zy­wać trze­ba - przy­ro­dze­nie. Ku­ta­sem tak­że zwa­ne, cho­ciaż czę­ściej bywa, Że chłop­stwo i po­spól­stwo chu­jem go na­zy­wa. Ręka, gło­wa czy noga jed­ną na­zwę mają Ten zaś nie­wiel­ki wie­cheć lu­dzie okre­śla­ją Tak dzi­wacz­ny­mi na­zwy. Sę­dzia nie­raz zrzę­dzi, Że jak się robi cie­pło, to go kuś­ka swę­dzi. Pod­ko­mo­rzy zaś wa­łem ku­ta­sa na­zy­wa, A Woj­ski za­ga­nia­czem go nie­raz prze­zy­wa, Ma­ciek mówi wi­sie­lec, bo już stać nie zdo­ła, A Ger­wa­zy na chłop­skie dzie­ci nie­raz woła: Nie baw się Woj­tuś ptasz­kiem. Jan­kiel cym­ba­li­sta Zwie go smo­kiem lub bu­cem, i rzecz oczy­wi­sta Jesz­cze dziw­niej­sze na­zwy lu­dzie wy­my­śla­ją, Uła­ni go na przy­kład pytą na­zy­wa­ją. Za to ucze­ni w pi­śmie, pe­nis - okre­śla­ją. Tak wy­ja­śniał Ta­de­usz te spra­wy po­wo­li, Chcąc tym­cza­sem po­ka­zać, jak ku­tas pier­do­li. I chcąc na­ukę po­przeć sto­sow­nym przy­kła­dem Za­czął wpy­chać... da­rem­nie, cho­ciaż ru­szał za­dem. Za­sa­pał się, za­po­cił, chuj się nie za­głę­biał, Zdu­miał się tedy mło­dzian i zwy­czaj­nie zdę­biał. Pru­jąc do­tych­czas kur­wy w fran­cu­skiej sto­li­cy, Nie miał ni­g­dy trud­no­ści z wło­że­niem do pi­czy, Ta wi­docz­nie nie zna­ła ku­ta­sa żad­ne­go, Więc gdzież­by mógł się zmie­ścić taki chuj jak jego. Bo nie było pod­ów­czas po­śród wszyst­kich lu­dzi, Ani w Pol­sz­cze, ni w Li­twie, ni na świę­tej Żmu­dzi, Ani wśród drob­ne szlach­ty, ni wiel­kich dzie­dzi­ców, Ani wśród Ho­resz­ków, ani wśród So­pli­ców, Ani wśród Ra­dzi­wił­łów ksią­żąt prze­po­tęż­nych, Ani wśród Do­brzyń­skich, zna­ko­mi­tych męż­nych, Ni wśród Bart­ków i Mać­ków bra­ci do­bo­ro­wej, Ni wśród ca­łej roz­licz­nej szlach­ty za­ścian­ko­wej, Ni­ko­go, kto by chu­ja ta­kie­go po­sia­dał. Dum­ny zeń był Ta­de­usz i dziel­nie nim wła­dał. A do dumy ta­ko­wej miał słusz­ne po­wo­dy, Bo na chu­ju mógł pod­nieść peł­ne wia­dro wody. Chuj Ta­de­usza mie­rzył je­de­na­ście cali, Gru­by jak ręka w ki­ści, twar­dy jak ze sta­li, Za­har­to­wa­ny w tru­dzie, co rzad­ko się kła­dzie Zdob­ny w dwa wiel­kie jaja, jak dwa jabł­ka w sa­dzie. Je­den tyl­ko Ger­wa­zy za cza­sów mło­do­ści. Sły­nął rów­nież z ku­ta­sa po­dob­nej wiel­ko­ści. I dziś jesz­cze żar­tu­jąc, szlach­ta się py­ta­ła, Co ma więk­sze Ger­wa­zy, Scy­zo­ryk czy wała. Otóż tego to chu­ja chciał Ta­de­usz Zosi Na siłę we­pchnąć, ona śmie­chem się za­no­si Zo­sień­ka, tak się bawi, śmie­je do roz­pu­ku I jak dzie­cin­ka woła: a kuku, a kuku. Na­gle, schwy­ciw­szy zręcz­nie ku­ta­sa do ręki, Za­nu­ci­ła prze­kor­nie sło­wa tej pio­sen­ki: Do dziu­ry mysz­ko, do dziu­ry, Bo cię tam zła­pie kot bury, A jak cię zła­pie w pa­zur­ki To cię obe­drze ze skór­ki. Mysz­ko? - za­krzyk­nie mło­dzian A cóż to za myśl dzi­ka Prze­zy­wać tu od my­szek tego roz­bój­ni­ka. Jak ci mysz­kę po­ka­żę, za­raz po­ża­łu­jesz, Do dziu­ry ją za­pę­dzasz? za­raz ją po­czu­jesz. To mó­wiąc po­wstał z łóż­ka i wy­szedł z po­ko­ju Do przed­sion­ka, gdzie sta­ła becz­ka peł­na łoju, Peł­ną ręką za­czerp­nął, prze­tłu­ścił ku­ta­sa, Że się błysz­czał jak wiel­ka, czer­wo­na kieł­ba­sa. Co na Wiel­ka­noc wisi na sznu­rze w ko­mo­rze. Do po­ko­ju po­wró­cił, za­raz legł na łoże, Po­ma­cał dziur­kę ręką, pal­ca­mi po­sze­rzył, Przy­tknął rów­no ku­ta­sa, po­pchnął i ude­rzył, Roz­war­ły się po­dwo­je, coś tam z ci­cha trza­sło I wje­chał ku­tas w piz­dę, jak nóż wjeż­dża w ma­sło. Za­bo­la­ło Zo­sień­kę, aż się po­pła­ka­ła, Rą­czę­ta za­ła­mu­jąc gwał­tow­nie krzy­cza­ła: Wyjm pan, wyjm to na­tych­miast, to okrop­nie boli! Ta­de­usz jej nie słu­cha, lecz je­bie po­wo­li, Ręce pod pup­kę wło­żył i moc­no je złą­czył, Dy­mał, rą­bał, chę­do­żył, aż na­resz­cie skoń­czył. Pięć razy tę za­ba­wę ra­do­sną po­wtó­rzył, Pięć razy też się spu­ścił, aż się w koń­cu znu­żył. Żonę na bok od­rzu­cił niby sprzęt zu­ży­ty, Lecz ku­tas jesz­cze ster­czał, wiel­ki, cho­ciaż syty. Wnet też świ­tać po­czę­ło, Ta­de­usz zmę­czo­ny, Jak na męża przy­sta­ło, legł dupą do żony. Koł­drę na grzbiet na­cią­gnął, po ja­jach się po­dra­pał, Twarz do ścia­ny ob­ró­cił i gło­śno za­chra­pał.

Ale Zo­sień­ka nie śpi, le­żąc na po­sła­niu, Oczę­ta ma otwar­te, ni my­śli o spa­niu. Przed­tem, dzie­wi­cą bę­dąc, tak strasz­nie się bała, Lecz te­raz gdy po­zna­ła, to by jesz­cze chcia­ła, Chce obu­dzić mał­żon­ka, lecz Ta­de­usz chra­pie, Tuli się więc do nie­go, za ku­ta­sa ła­pie, Do góry go unio­sła, pal­ca­mi uję­ła, Wresz­cie głów­kę schy­li­ła i do buzi wzię­ła. Jak dzie­cię przez cu­me­lek ssie z bu­tel­ki mle­ko, Tak Zo­sia Ta­de­usza draż­ni tą mi­ne­tą. I cho­ciaż nie wpra­wio­na, wca­le się nie dła­wi... Zbu­dził się tedy mło­dzian i z uśmie­chem pra­wi: Mó­wił ka­pi­tan Ry­kow, ja po­wta­rzam pięk­nie, Baby chu­jem nie strasz­cie, bo się go nie zlęk­nie. Póki chuj opad­nię­ty, to się baba boi, Ale weź go na ję­zyk, a od razu stoi. I mó­wią, że Su­wo­row rzekł raz: Mili moi, U naj­więk­szych ry­ce­rzy chuj się baby boi. Lecz chcia­łem ci przy­po­mnieć, bez two­jej ura­zy, Żem się tej nocy spu­ścił rów­no sześć razy. Trze­ba chu­ja oszczę­dzać, po­zwól mu od­sap­nąć, Mogę ci, je­śli pra­gniesz, znów mi­ne­tę chlap­nąć, Lecz le­piej daj mu spo­cząć, póź­niej znów ko­cha­nie Weź go zno­wu do buzi, a na pew­no sta­nie. I wów­czas ci po­ka­żę fi­gle roz­ma­ite, Któ­re to fi­gle kształ­cą i pi­czę i pytę: Przed lu­strem, na sie­dzą­co, albo na sto­ja­ka, Lub też kon­no na chu­ju, na boku, na raka, A moż­na mię­dzy cyc­ki, lub też na pod­nie­tę, Nie za­szko­dzi wy­ko­nać po­dwój­ną mi­ne­tę, Je­śli wiesz, co to zna­czy... Lecz Zo­siu ko­cha­na Za­nim się za­ba­wi­my, za­cze­kaj do rana. A gdy tak do niej mó­wił oczę­ta przy­mknę­ła I tu­ląc się do męża ci­chut­ko za­snę­ła. I śni­ła o nie­zmier­nych roz­ko­szach za­mę­ścia, Któ­rych za­zna przez lata mał­żeń­skie­go szczę­ścia.

Mrok wie­czor­ny, - bab­cia siwa przy ko­min­ku gło­wą kiwa. Nos jak ha­czyk, - oku­la­ry, Coś tam mru­czy babsz­tyl sta­ry. Snu­je baj­dy nie­stwo­rzo­ne, O kró­lew­nie Piz­do­lo­nie, O trzech bra­ciach jak nie­wie­lu, O ma­tu­li ich z bur­de­lu, Opo­wia­da sta­re dzie­je... A na dwo­rze wi­cher wie­je. Siądź­cie spo­łem pan­ny, smy­ki, Mło­do­jeb­ce, sta­re pry­ki I nad­staw­cie do­brze uszy! Choć na polu śnie­żek pró­szy. W domu cie­pło i wy­god­nie... Zo­staw pan w spo­ko­ju spodnie! Bo za­wo­łam za­raz Mamy!... Sza! Uwa­ga! Za­czy­na­my! Za mo­rza­mi, za rze­ka­mi, Za la­sa­mi, za gó­ra­mi, Żył przed bar­dzo wie­lu laty, Król po­tęż­ny i bo­ga­ty, Do­bro­tli­wy, szczo­dro­bli­wy, Ale bar­dzo nie­szczę­śli­wy, Cią­gle smut­ny i zmar­twio­ny Z winy cór­ki Piz­do­lo­ny, Co choć bar­dzo pięk­na, miła, Lecz... nad­mier­nie się kur­wi­ła. A da­wa­ła bez wy­bo­ru I ry­ce­rzom, pa­nom dwo­ru, I ku­cha­rzom, i kuch­ci­kom, Gierm­kom, ciu­rom, pi­sar­czy­kom, Na le­żą­co, na sto­ja­ka, W dupę, w cyc­ki i na raka. Czy na dwo­rze, czy w sa­lo­nie, Czy w klo­ze­cie, czy na tro­nie, W każ­dej chwi­li, w każ­dym cza­sie Wciąż my­śla­ła o ku­ta­sie. Próż­no mó­wił jej król sta­ry, Że we wszyst­kim trze­ba mia­ry, Nie wy­pa­da bo­wiem pan­nie Da­wać dupy bez­u­stan­nie. Na nic się to wszyst­ko zda­ło, Wciąż jej chu­ja było mało I na ca­łym kró­la dwo­rze Nikt chę­do­żyć już nie może. Wszy­scy byli roz­je­ba­ni. Na­wet księ­żą ka­pe­la­ni. Raz ją tak swę­dzia­ła dupa. Że zgwał­ci­ła aż bi­sku­pa, A gdy ten ją zdup­czył mar­nie - Po­szła da­wać pod la­tar­nię. Aż do tego do­szło wresz­cie, że z bur­de­lów wszyst­kich w mie­ście Od ku­rew­skiej ca­łej na­cji Przy­szły kur­wy w de­le­ga­cji. Ta naj­bar­dziej roz­je­ba­na, Padł­szy przed nim na ko­la­na, Z tru­dem tłu­miąc rzew­ne łka­nie Rze­kła: "Kró­lu nasz i Pa­nie! Ty pa­nu­jąc od lat wie­lu Oj­cem by­łeś dla bur­de­lu. Bur­de­lo­wy cech upa­da Kur­wom gro­zi dziś za­gła­da! Upa­da­ją oby­cza­je! Two­ja cór­ka dupy daje! Na uli­cy bez pie­nię­dzy, Przez co wpy­cha nas do nę­dzy. Nikt nas dziś już nie pier­do­li, Bo dar­mo­chę każ­dy woli! A więc naj­ja­śniej­szy pa­nie, Spra­wie­dli­wość niech się sta­nie!" Król na łzy ku­rew­skie czu­ły, Ka­zał dać ze swej szka­tu­ły Każ­dej kur­wie po du­ka­cie... Po czym za­mknął się w kom­na­cie W nocy zaś przy­wo­łał swe­go Astro­lo­ga na­dwor­ne­go, By ten pa­trząc w gwiezd­ne szla­ki Zna­lazł wresz­cie spo­sób jaki, By kró­lew­nę moż­na było Do­bro­wol­nie, czy też siłą Wró­cić znów do cno­ty gra­nic, A gdy to się nie zda na nic, Niech przy­naj­mniej w swo­jej sfe­rze Ob­łap­ni­ków so­bie bie­rze... Więc astro­log wziąw­szy lupę, Zaj­rzał raz kró­lew­nie w dupę, Dwa­kroć cyr­klem piz­dę zmie­rzył, Po czym za­mknął się w swej wie­ży. Tak był w pra­cy po­grą­żo­ny, Taki przy tym roz­tar­gnio­ny, że szu­ka­jąc praw­dy na nie­bie W roz­tar­gnie­niu srał pod sie­bie. Krę­cił, wier­cił te­le­sko­pem, Wresz­cie wró­cił z ho­ro­sko­pem I rzekł: "Smut­ną wieść, nie­ste­ty ob­ja­wi­ły mi pla­ne­ty, Że kró­lew­ny nic nie wstrzy­ma. Na jej szał le­kar­stwa ni ma! Chy­ba, że się znaj­dzie jaki, Tęgi je­bak nad je­ba­ki, Któ­ry ją tak ze­rżnie pięk­nie, Że kró­lew­nie pi­cza pęk­nie! Żywym ogniem się za­pa­li, Na ka­wał­ki się roz­wa­li. Wte­dy bę­dzie piz­do­lo­na Z cza­ru swe­go wy­zwo­lo­na! I znów sta­nie się pra­wicz­ką Z ma­lu­sień­ską, cia­sną picz­ką." Król, choć pła­kał ze zmar­twie­nia, Za­mknął cór­kę do wię­zie­nia, By się wię­cej nie pusz­cza­ła. Tam co­dzien­nie do­sta­wa­ła, Prócz świet­ne­go utrzy­ma­nia, Ty­siąc świec do brandz­lo­wa­nia, Wa­ze­li­ny becz­kę całą... Lecz jej tego było mało. Cią­gle pła­cze, cią­gle krzy­czy: To za mało dla mej pi­czy! Wszyst­kim było ogło­szo­ne Że kto zba­wi Piz­do­lo­nę Ten do­sta­nie ją za żonę I po­dzie­li się kró­le­stwem by raz skoń­czyć z tym ku­re­stwem... Więc zjeż­dża­ją się je­ba­cze, Cza­ro­dzie­je, za­kli­na­cze, I ry­ce­rze, kró­le­wi­cze, By kró­lew­nie ze­rżnąć pi­czę! Każ­dy swo­ich sił pró­bu­je, Lecz choć tę­gie mie­li chu­je Na nic się to wszyst­ko zda­ło, Bo kró­lew­nie wciąż za mało. Król gdy wi­dział co się dzie­je Stra­cił cał­kiem już na­dzie­ję, Pła­kał, mar­twił się dzień cały Aż mu jaja po­si­wia­ły Bo już siwy był na gło­wie. ...A tym­cza­sem he­rol­do­wie Wie­ści dziw­ne roz­gła­sza­li Co­raz da­lej, da­lej, da­lej... Aż do­tar­ły hen da­le­ko, Gdzie za siód­mą górą, rze­ką, Sta­ła so­bie mała chat­ka, W niej miesz­ka­ła sta­ra mat­ka Wraz z sy­na­mi swy­mi trze­ma, Któ­rym rów­nych w świe­cie nie ma. Każ­dy dziel­ny, tęgi, zwin­ny, ale każ­dy z nich był inny I w tym nie ma nic dziw­ne­go: Każ­dy z ojca był in­ne­go, Bo w mło­do­ści swo­jej cza­sie Mat­ka strasz­nie pusz­cza­ła się. Była stróż­ką przy bur­de­lu I ko­chan­ków mia­ła wie­lu. Syn naj­star­szy miał chuj dłu­gi I gru­by na kształt ma­czu­gi, A po bo­kach jego były jak po­stron­ki - gru­be żyły, Ja­kieś sęki, ja­kieś guzy - Jaja miał jak dwa ar­bu­zy! A że cią­gle mu bez mała ta ogrom­na pyta sta­ła, Chu­jo­gro­mem go na­zwa­no. Piz­do­li­za no­sił mia­no Syn na­stęp­ny, bo li­za­nie Sta­wiał wy­żej nad je­ba­nie, I nie było mi­strza w świe­cie, Co by spro­stał mu w mi­ne­cie. Cie­szą mat­kę ta­kie dzie­ci, Lecz nie­ste­ty - smu­ci trze­ci, Któ­ry rodu był za­ka­łą, Bo miał kuś­kę cał­kiem małą, A cie­niut­ką na kształt gliz­dy I nie pa­lił się do piz­dy. Do­brze, gdy z mat­czy­nej woli Raz na mie­siąc po­pier­do­li. A że mało tak ob­ła­pia, Bra­cia mie­li go za ga­pia. No i mat­ka na­wet cza­sem Na­zy­wa­ła go Głup­ta­sem. Tak im słod­ko ży­cie idzie, Ani w zbyt­ku, ani w bie­dzie. Star­sze bo­wiem dwa chło­pa­ki Za­ra­bia­li w spo­sób taki, że po­boż­ne, star­sze pa­nie Bra­ły ich na utrzy­ma­nie. A i mat­ka, cho­ciaż sta­ra, Też da­wa­ła za ta­la­ra. Tyl­ko trze­ci syn - wy­skro­bek Wy­pi­nał się na za­ro­bek. Że nie udał się nie­wia­stom, Da­wał dupy pe­de­ra­stom I ku wiel­kiej mat­ki zło­ści Nie brał nic od swo­ich go­ści... Tak im się więc do­brze żyło, I wy­god­nie, do­brze, miło. Aż do­tar­ła i w ich stro­ny Wieść o lo­sie Piz­do­lo­ny. Na za­ro­bek więc ła­ko­ma woła mat­ka Chu­jo­gro­ma I tak rze­cze: "Ty, mój synu Idź! Do­ko­naj tego czy­nu! Gdy spier­do­lisz Piz­do­lo­nę To do­sta­niesz ją za żonę. Pół kró­le­stwa two­im bę­dzie! Tak kró­lew­skie brzmi orę­dzie." Syn usłu­chał rady mat­ki. Za­raz wło­żył czy­ste gat­ki. Wy­mył chu­ja - i bez zwło­ki Raź­no ru­szył w świat sze­ro­ki... A gdy przy­był do sto­li­cy, Za­raz po­szedł do ciem­ni­cy Gdzie się świe­cą, roz­kra­czo­na, brandz­lo­wa­ła Piz­do­lo­na. Pyta dę­bem mu sta­nę­ła, Więc się ostro wziął do dzie­ła I za pierw­szym szto­sem leci Bły­ska­wicz­nie dru­gi, trze­ci, Czwar­ty, pią­ty - aż na­resz­cie Wy­rżnął szto­sów ty­siąc dwie­ście I utra­cił siłę całą - Lecz kró­lew­nie wciąż za mało! Tak był po­tem osła­bio­ny, Że zleźć nie mógł z Piz­do­lo­ny, Aż mu­sia­ły dwor­skie ciu­ry Ścią­gnąć go za dupę z dziu­ry, I za­nie­śli omdla­łe­go, Do szpi­ta­la zam­ko­we­go. A kró­lew­na cią­gle krzy­czy, Że to mało dla jej pi­czy! Pręd­ko, pręd­ko baśń się baje, Nie tak pręd­ko ku­tas sta­je, Baśń się baje, czas ucie­ka, Chu­jo­gro­ma mat­ka cze­ka, W koń­cu mar­twić się za­czy­na - Że nie wi­dać skur­wy­sy­na... Aż ją do­szły strasz­ne wie­ści... Po­wstrzy­mu­jąc łzy bo­le­ści, Piz­do­li­za do się wzy­wa I w te sło­wa się od­zy­wa: - "Bra­tu, rzecz to nie do wia­ry, Nie po­wio­dły się za­mia­ry. Ku­tas zmar­niał mu, nie­ste­ty - Idź więc ty, spró­buj mi­ne­ty!" I Piz­do­liz wnet bez zwło­ki, Ru­szył pręd­ko w świat sze­ro­ki. W koń­cu za­szedł do sto­li­cy. Tam się udał do ciem­ni­cy, Gdzie się świe­cą, roz­kra­czo­na, Brandz­lo­wa­ła Piz­do­lo­na. Za­raz ją za pi­czę ła­pie I mi­ne­tę tęgo chla­pie Ję­zyk jego na kształt węża To się sprę­ża, to roz­prę­ża, To się wije jak sprę­ży­na, W piz­dę wwier­cać się za­czy­na, To po wierz­chu, to od środ­ka. Krę­ci na kształt ko­ło­wrot­ka, To się zwi­ja znów jak fry­ga, że gdy pa­trzeć - w oczach miga. Doba tak za dobą mija, On ję­zo­rem wciąż wy­wi­ja. Lecz z nim tak­że to się sta­ło Że utra­cił siłę całą. Więc i jego dwor­skie ciu­ry ścią­gnę­ły za dupę z dziu­ry, I wy­nio­sły omdla­łe­go, Do szpi­ta­la zam­ko­we­go. A kró­lew­na cią­gle krzy­czy, Że to mało dla jej pi­czy! Pręd­ko, pręd­ko baśń się baje, Nie tak pręd­ko ku­tas sta­je, Baśń się baje, czas ucie­ka, Piz­do­li­za mat­ka cze­ka, I już mar­twić się za­czy­na - Bo nie wi­dać skur­wy­sy­na... W koń­cu wi­dząc, że nie wra­ca My­śli: "Na nic moja pra­ca... Bied­na dola jest mat­czy­na. Oto już dru­gie­go syna Losy wzię­ły mi zdra­dziec­ko! Jed­no mi zo­sta­ło dziec­ko, I do tego cał­kiem głu­pie". ...Głup­tas miał to wszyst­ko w du­pie. Raz spo­koj­nie po je­dze­niu Chciał po­chra­pać so­bie w cie­niu. Coś mu jed­nak spać nie daje, Coś go cią­gle gry­zie w jaje. Więc się pręd­ko zry­wa z tra­wy, W por­t­ki pa­trzy się cie­ka­wy A tu się po ja­jach szwen­da Niby chra­bąszcz - wiel­ka men­da! Głup­tas już roz­pi­nał ga­cie, By ją zgu­bić w sub­li­ma­cie, Gdy wtem men­da nie­szczę­śli­wa Ludz­kim gło­sem się od­zy­wa: "Nie za­bi­jaj chłop­cze luby! Cze­mu pra­gniesz mo­jej zgu­by? Men­da też stwo­rze­nie boże, Że ina­czej żyć nie może I że cza­sem w jajo utnie - Nie gub­że jej tak okrut­nie!" Głup­tas to ser­ca bie­rze, My­śli so­bie: "Bied­ne zwie­rzę, Że mnie utniesz, cóż to złe­go? Prze­cież nie zjesz mnie ca­łe­go... A po­cier­pieć cza­sem mogę Idź więc da­lej w swo­ją dro­gę!" A tu na­gle men­da zni­ka I zmie­nia się w cza­row­ni­ka, Cza­row­ni­ka - cza­ro­dzie­ja, I do swe­go do­bro­dzie­ja, Co się w stra­chu z miej­sca zry­wa, W ta­kie sło­wa się od­zy­wa: - "Że li­to­ści mia­łeś wzglę­dy Dla bez­bron­nej, sła­bej men­dy I żeś jej da­ro­wał ży­cie - Wy­na­gro­dzę cię so­wi­cie. Dam ja ci wska­zów­ki pew­ne jak spier­do­lić masz kró­lew­nę. Sił twych mało tu po­trze­ba Jest kon­do­na - sa­mo­je­ba, Któ­ry ma tę dziw­ną siłę, Że gdy wło­żysz na swą żyłę I roz­ka­żesz - on za cie­bie sztos za szto­sem cią­gle je­bie Cza­ro­dziej­ską mocą cud­ną! Ale zdo­być go jest trud­no... Dupa strze­że go za­klę­ta, Na prze­chod­niów wciąż wy­pię­ta, Z któ­rej mocą złe­go du­cha Usta­wicz­nie ogień bu­cha. I czy z bli­ska, czy z da­le­ka, Żarem swo­im wszyst­ko spie­ka. I w tym moc­nym, wiel­kim ża­rze Dupa się ca­ło­wać każe, Lecz gdy po­wiesz do niej sło­wa: - "Niech się ogień w du­pie scho­wa! Sama się po­ca­łuj wła­śnie!" - Wte­dy ogień w du­pie zga­śnie. I po­wo­li, z do­brej woli, Kon­don za­brać ci po­zwo­li. Za twą do­broć ja ci mogę Do tej dupy wska­zać dro­gę. Weź ten kłę­bek z sobą ra­zem, On ci bę­dzie dro­go­wska­zem! Rzuć na zie­mię i idź wszę­dzie, Gdzie się kłę­bek to­czyć bę­dzie. Lecz pa­mię­taj za­wsze świę­cie Cza­ro­dziej­skie to za­klę­cie!" Tu cza­row­nik, niby mara, Zniknł i roz­wiał się jak para. Głup­tas wsta­je ucie­szo­ny, Bie­rze kłę­bek, roz­ba­wio­ny, I nie mó­wiąc nic ni­ko­mu Po kry­jo­mu zni­ka z domu. Pręd­ko, pręd­ko baśń się baje, Nie tak pręd­ko ku­tas sta­je. Głup­tas idzie, nie usta­je, Co­raz nowe mija kra­je. Gdy stu gra­nic mi­nął słu­py Za­szedł wresz­cie aż do dupy, Z któ­rej ogień wiecz­ny try­ska. A pod­szedł­szy do niej z bli­ska, Roz­ża­rzo­nej nad po­ję­cie, Cza­ro­dziej­skie swe za­klę­cie Głup­tas z ca­łej siły wrza­śnie: "Sama się po­ca­łuj wła­śnie!..." Wte­dy dupa za­wsty­dzo­na, Pu­ści­ła go do kon­do­na. Więc z kon­do­nem, ucie­szo­ny, Pę­dzi wnet do Piz­do­lo­ny. A gdy przy­był do sto­li­cy, Za­raz po­szedł do ciem­ni­cy, Gdzie się świe­cą, roz­kra­czo­na, Brandz­lo­wa­ła Piz­do­lo­na. Wkła­da kon­don na ku­ta­sa I... O dzi­wo! U głup­ta­sa Chuj, co za­wsze był jak z cia­sta, Na ol­brzy­ma się roz­ra­sta! Na sto chu­jów się roz­dzie­la Każ­dy gru­by, jak ta bela, Każ­dy twar­dy, jak ze sta­li, Każ­dy dłu­gi na sto cali! Wszyst­kie chu­je z ca­łej siły Na kró­lew­nę się rzu­ci­ły, Każ­dy się jej w pi­czę wwier­ca, Każ­dy koń­cem się­ga ser­ca, Każ­dy jej się w pi­czy grze­bie, Każ­dy je­bie, je­bie, je­bie... Głup­tas leży bez wy­sił­ku, Cza­sem klep­nie ją po tył­ku Cza­sem w cyc­ki po­ca­łu­je, A sa­mo­jeb pi­czę pru­je. Aż kró­lew­na Piz­do­lo­na Zchę­do­żo­na, spier­do­lo­na, Ze zmę­cze­nia le­d­wo żywa, Krzy­czy: - Cipa się roz­ry­wa! Ta­kie przy tym tar­cie było, Aż się w pi­czy za­pa­li­ło. By uga­sić po­żar cia­ła, Straż zam­ko­wa przy­je­cha­ła Z to­po­ra­mi, z bo­sa­ka­mi, Si­kaw­ka­mi i ku­bła­mi, Sło­wem - z ca­łym in­wen­ta­rzem Uży­wa­nym przy po­ża­rze. I po dłu­giej, cięż­kiej pra­cy Uga­si­li ją stra­ża­cy. Tak zo­sta­ła Piz­do­lo­na Z cza­ru swe­go wy­ba­wio­na, I znów sta­ła się pra­wicz­ką Z ma­lu­sień­ką, cia­sną picz­ką. Głup­tas do­stał zaś w po­dzię­kę Pół kró­le­stwa i jej rękę. Król był taki ucie­szo­ny, Ze zba­wie­nia Piz­do­lo­ny, Że po­mi­mo swej sta­ro­ści Ka­pu­cy­na rżnął z ra­do­ści, Tak się zno­wu po­czuł mło­dy Po­tem zaś wy­pra­wił gody Głup­ta­so­wi z Piz­do­lo­ną - Mnie na gody za­pro­szo­no. Więc jak mó­wię, też tam by­łam. Ja­dłam, pi­łam, pier­do­li­łam, Ba­wi­łam się z nimi spo­łem, Aż za­snę­łam gdzieś pod sto­łem... Tu baj­ka do­bie­ga koń­ca Już za oknem pa­trzeć słoń­ca Przy ko­min­ku bab­cia siwa Coś mam­ro­cze, gło­wą kiwa Da­jąc dzia­twie po­ucze­nia O roz­ko­szach chę­do­że­nia. Któ­rych i Wam czy­tel­ni­cy Au­tor tej po­wiast­ki ży­czy!

uaaa bogato fan fredry

Pozdrawiamy stali klienci

s pozdravem a děkuji za dochvilnost

Polecamy .bdb jakosc wykonania

drodzy czytajacy :) jestem wlascicielem tego numeru :) cala kampania ujawniania moich dawnych danych osobowych tyczy się próby wymuszenia terroryzmem zmiany NEGATYWNEGO KOMENTARZA - OWY pan który to pisze - biznesmen haker chińszczyzny ma takich komentarzy negatywnych na allegro całkiem sporo i przybywa nowych - walczy wiec w ten sposób bym usunął mój komentarz który z tamtąd nie zniknie bo po to są by chronić ludzi przed takimi handlarzynami . wobec pana toczy się już kilka działań prawnych i lokalnie i na jego podwórku za granica wiec nie dziwcie się ze nagle negatywy pojawiają się jednym ciągiem :) ot miał zły dzień na szczęście UODO jest międzynarodowe i owy pan z tego pan nie ucieknie. ujawnianie danych osobowych jest przestępstwem karanym w calej UE a ślady są regularnie zabezpieczane przez odpowiedni organ

do właściciela numeru - daj sobie spokój - cala sprawa jest blacha i nic ci to nie zaszkodzi - rób swoje

Calkowicie przypadkiem ale dolacze sie Ten "pan negatyw" musi mieć wielki pustostan w głowie . Przykre. Typowy hejt. W 14 minut tyle kreatywności. Piszę o partaczach i nieterminowośc, cos o domagamiach ale coś chyba nic nie wie tylko leje żółci w klawiaturę....... podziwiam

Polecamy , jakość na plus od lat wspolpracujemy

коментар ввічливості. Вітаю, дякую за допомогу, поради та професіоналізм. будемо рекомендувати друзям.

5 dla antka

Dzieki za pomoc - radek

a my bardzo polecamy :) cala gorna kawalkada to jakis zart jakiegos smutnego jego moscia :)

polecamy

5+ można polecić każdemu

pozdro antoni

jak wyzej na plus

polecamy antuana

Anton daje rade

Polecam odbiory nawet w piatek 13 :)

pozdrawiamy z hiszpanii

Pozdrawiamy i dziekujemy

polecamy - dzięki za naprawę 2 stycznia :)

serdecznie polecamy z cieplej portugalii - dziekujemy - są piękne

JW - polecamy - zwłaszcza Antosia

kokosowo na plus